Ik ben Umm Nusaybah, 28 jaar oud en inmiddels al weer 11 jaar geleden bekeerd naar de Islam. Toen ik op 17-jarige leeftijd besloot te bekeren naar de Islam, was dit voor veel mensen in mijn omgeving - vooral voor mijn moeder - een grote shock. Zij wisten niks van mijn interesse in de Islam of dat ik hier überhaupt mee bezig was.  

Ik kom uit een nuchter, Nederlands gezin. Alhoewel het nooit uitgesproken is, was ieder gezinslid atheïstisch. Bij ons betekende dat niet dat welke avond over wetenschappelijke feiten zaten te praten aan de eettafel, maar meer dat onderwerpen zoals religie nooit ter sprake kwamen. Thuis dachten we nooit na over de zin van het leven, over de dood of andere diepgaande vraagstukken. 

Ik kwam mijn gehele jeugd eigenlijk nooit in aanraking met religie, behalve dat ik af en toe op tv weleens wat zweverige mensen voorbij zag komen die over hun religie spraken. Dit vormde mijn beeld over religie sterk; ik zag religie als iets waar je heel erg zweverig voor moest zijn en als nuchtere Hollander met beide benen op de grond, is zweverig een woord wat mij nooit omschreven heeft. 

Het moment dat ik op de middelbare school kwam, kwam ik voor het eerst in aanraking met religie. Ik had klasgenoten die Christelijk waren, sommigen waren moslims en ik kan me zelfs nog goed herinneren dat één van hen zich erg verdiepte in de Griekse mythologie. Elke keer als iets hiervan ter sprake kwam, merkte ik bij mezelf een enorme interesse: wat is de overtuiging van deze persoon? Waarom denkt deze persoon dat? Hoe zit dat in elkaar? Hoe uit zich dat? Ik weet nog goed dat mijn klasgenoten soms zelfs dachten dat ik een grapje maakte, omdat ik zo veel vragen stelde. Religie was voor mij nieuw, interessant. Maar, nog steeds niet iets wat bij mij paste. Als nuchtere Hollander was ik van de logica, het verstand, nadenken en tot een logische conclusie komen; iets wat totaal niet bij religie paste in mijn ogen. 

Totdat ik in aanraking kwam met de Islaam. Ik kwam ergens een boekje tegen met wat verzamelde verzen uit de Qur'aan en ik dacht... Waarom niet? Dus ik schafte het aan, las erdoorheen en tot mijn verbazing... Kwam ik dingen tegen die totaal niet bij mijn beeld van religie paste. Ik las vers op vers waarin juist werd aangespoord om je verstand te gebruiken, waarin juist werd aangespoord om na te denken en je logica te gebruiken. 

“(Dit is) een gezegend Boek dat Wij aan jou (o Mohammad) hebben neergezonden, opdat zij zullen nadenken over de Verzen ervan, en opdat de bezitters van verstand er lering uit zullen trekken.” Soerat Saad (38): ayat 29

“Zo maakt Allaah Zijn Tekenen aan jullie duidelijk, opdat jullie zullen nadenken.” Soerat al Baqarah (2): ayat 242

Ik snapte er niks van: religie was toch voor die zweverige personen die juist niet na willen denken? 

Dit trok mijn aandacht en maakte mijn interesse in de Islam groter. Ik las verder, en hoe meer ik begon te lezen, hoe geweldiger de dingen die ik tegenkwam. Ik begon te lezen over dingen waar ik nog nooit eerder over na had gedacht. Dingen die voor mij vanzelfsprekend waren, op een automatische piloot. Ik had nog nooit nagedacht over mezelf en hoe ik in elkaar zit, hoe ik ontstaan ben en hoe geweldig dit proces eigenlijk wel niet is. Ik had nog nooit nagedacht over de zin van het leven. Ik had nog nooit nagedacht over een leven na de dood. Maar weer was daar de Islam die mij aanspoorde om hier over na te denken. 

“Denkt de mens dat hij doelloos zal worden gelaten (d.w.z. zonder doel op aarde verblijft)? Soerat al Qiyaamah (75): ayat 36

“Wij hebben jullie geschapen (O mens)! Waarom geloven jullie dan niet!? Hebben jullie (ooit) nagedacht over (het zaad) wat jullie leveren!? Schiepen jullie het of zijn Wij de Scheppers!?”  Soerat al Waaqi’ah (56): ayat 57-59

Ik kon uren lezen in de Qur'aan over de meest bijzondere dingen die tot mijn verbazing juist overeenkwamen met de moderne wetenschap. Zo las ik een gedetailleerde beschrijving van de embryologie, dat de zon en de maan in een vaste baan bewegen, dat het universum steeds uit blijft zetten, dat al het levende voortkomt uit water, dat bergen niet stilstaan maar juist verschuiven, dat er geneeskracht zit in honing en olijfolie, dat de vingertoppen voor ieder persoon uniek zijn en nog veel meer wonderbaarlijke dingen. 

“Zien degenen die niet geloven (dan) niet dat de hemelen en de aarde één geheel waren, en (dat) Wij hen daarna uit elkaar haalden? En Wij brachten uit het water al het levende voort. Geloven zij dan niet?” Soerat al Anbiyaa’ (21): ayat 30

Ik bleef maar nadenken over deze bevindingen. Ik voelde ineens een enorme aantrekkingskracht tot de Islam en wilde er steeds meer over weten. Ik las, onderzocht en dacht na. Ik las nog meer, onderzocht nog meer en dacht nog meer na. Tot ik er niet meer onderuit kon... Alles wat ik las was  waarheid, aangetoond door de wetenschap, dan kon het toch niet anders dan dat de rest ook waarheid moest zijn? Ja, zo begon de Islam zich langzaam maar zeker in mijn hart te vestigen. 

Maar toch, lukte het me nog niet om de stap naar de Islam ook daadwerkelijk te zetten. Daar was nog meer voor nodig. 

Nog meer bewijzen? Nog meer wetenschappelijke feiten? Ironisch genoeg was dat uiteindelijk niet doorslaggevend. Ondanks mijn nuchtere Hollandse persoonlijkheid, vol met logica en bewijzen, was het laatste zetje puur een gevoel. Terwijl gevoel zeker niet iets is wat normaal gesproken voorop staat bij mij en zoals eerder aangegeven is zweverig het laatste wat ik mezelf zou noemen. Maar toch...

Elke keer als ik las over de Islam kreeg ik een gevoel. Een heel speciaal, bijzonder en eigenlijk onbeschrijfelijk gevoel. Een gevoel wat ervoor zorgde dat ik steeds terug bleef komen bij de Islam. Als ik een tijdje niks had gelezen over de Islam of me met andere zaken had bezig gehouden, dan zakte dat gevoel. Dan voelde ik me niet fijn en dan merkte ik dat ik smakte naar dat gevoel wat ik kreeg bij de Islam! 

Ik had ondertussen al veel boekjes gelezen, veel filmpjes gekeken en veel dingen opgezocht, maar de volledige Qur'aan had ik nog nooit voor me gehad. Ik besloot dat het hier inmiddels wel tijd voor was. Vol spanning nam ik de Qur'aan mee naar mijn kamer. Ik sloeg hem open en het eerste vers wat ik las, veranderde mijn leven voor altijd. Het voelde als een Teken van Allah. 

Ik las: "Degenen die geloven en wiens harten tot rust komen bij het gedenken van Allah. Weet, door het gedenken van Allah komen de harten tot rust." Soerat ar Ra'd 13: ayat 28 

Dit was het. 

Dit was dat onbeschrijfelijke gevoel: rust. Allah gaf me het zetje wat ik nodig had. Allah bevestigde hier wat ik al die tijd had ervaren. Ik kreeg rust van de Islam. Ik besloot mezelf over te geven aan de Alwetende. Ik wist dat de Islam de waarheid was. Dat was allang bevestigd. En dat prachtige gevoel, dat gevoel van rust, dat kon niets anders evenaren. Dus daar ging ik. Op mijn kamertje. Alleen. Een gebeurtenis die totaal niet gepland was. Een stap waarvan ik in de ochtend niet wist dat ik hem in de avond zou gaan zetten. Allah als mijn Getuige: 

Ash-hadoe an laa ilaaha ill-Allaah, wa ash-hadoe anna Mohammadan rasoel-Allaah. 
Ik getuig dat er geen God is die het recht heeft om aanbeden te worden behalve Allaah, en ik getuig dat Mohammad Zijn Boodschapper is.