Ik ben een zuster van 25 jaar oud en net iets minder dan een jaar geleden bekeerd is tot de islam, Alhamdoulillah (alle lof zij Allah). In mijn leven ben ik regelmatig verhuisd waardoor ik telkens weer opnieuw moest beginnen en nieuwe contacten moest leggen. Ik kon altijd wel mijn draai vinden, maar toch heb ik mij vaak van binnen “anders” gevoeld en ik kon mijn vinger er niet op leggen waarom ik me zo voelde. In het buitenland ging ik naar een school waar het Christendom centraal stond. Ik voelde mij hiermee, ondanks dat dit vanaf jonge leeftijd aanwezig was in mijn educatie, nooit verbonden. Mijn moeder is in een Christelijk gezin opgevoed maar is zelf niet praktiserend en heeft ons gezin hier ook niks van mee gegeven. Mijn vader is atheïstisch.

Ik heb altijd wel gedacht dat er “iets” moet zijn en richtte mij af en toe tot dit “iets” zonder verder te weten welk geloof ik daaraan koppelde. Ik ben van mijzelf een erg nuchter persoon en hield mij altijd af van “zweverige” dingen. Zonder enkele kennis over de verschillende geloofsovertuigingen, bestempelde ik het als iets zweverigs. Ik hou van logica en kritisch denken en dat lag toen naar mijn mening niet in lijn met een geloof.

In mijn tienerjaren was ik erg zoekende naar wie ik nou echt ben. Ik kampte vaak met sombere gevoelens en schommelde erg in mijn mentale welzijn. Er waren altijd wel factoren/situaties die mij tijdelijk weer wat vrolijker lieten voelen, maar toch was er altijd een onderliggende onrust die niet verdween.

Hoe ik voor het eerst echt in aanraking kwam met de Islam, was door mijn vriendenkringen op een wat latere leeftijd. Ik had op een gegeven moment onbewust alleen nog maar vrienden die moslim waren. Uit respect en om meer begrip te krijgen vroeg ik wel eens om informatie en deed ik soms mee met het vasten tijdens de Ramadan. Hoe meer info ik over de Islam kreeg, des te meer interesse er kwam om door te vragen en zelf informatie op te zoeken. Mijn eigen normen en waarden, waardoor ik mij als kind wel eens “anders” voelde, kwamen erg overeen met wat er in de Islam omschreven wordt. Alles wat ik las zette mij aan het denken. Het was logisch, het klopte, het was de waarheid. Het gevoel dat ik kreeg terwijl ik mij hierin verdiepte had ik nog nooit eerder voor een onderwerp gevoeld. Ik voelde een rust die ik nog nooit eerder zo sterk had ervaren.

2023 was door persoonlijke omstandigheden een erg heftig en stressvol jaar. Het verdiepen in de Islam was voor mij een uitlaatklep en een moment om me terug te trekken van alles en iedereen om weer even rust te ervaren die niks of niemand anders mij kon brengen. Ik begon mij steeds meer te verdiepen in het geloof d.m.v. boekjes, video’s en verhalen/adviezen van mijn moslim-vrienden. Zo vastte ik de hele maand Ramadan en voelde ik - ondanks dit geheel in mijn eentje te doen - zo’n sterk gevoel van voldoening hierdoor. De hele zomer was ik te vinden in het zonnetje aan het water, waar ik mijn boekjes aan het lezen was en elke dag een beetje dichter bij het geloof kwam. Naast de rust die ik ervaarde, voelde ik ook een stuk onzekerheid. De shahaadah (geloofsgetuigenis) uitspreken was op een gegeven moment iets wat constant in mij hoofd spookte, maar ook de gedachtes “Ben ik daar al klaar voor?”, “Heb ik al genoeg kennis opgedaan? ” en “Doe ik alles wel goed?”. Dit bleef weken zo doorgaan. 

Maar na de zomer besefte ik me dat ik eigenlijk al als een moslim leefde: ik was nog lerende maar verrichte 5x per dag het gebed en hield mij al aan veel regels. Dus het werd tijd om de knoop door te hakken. De afspraak om de shahaadah uit te spreken in de moskee was gemaakt, maar werd last minute verplaats naar een later moment. Daardoor besefte ik me ineens heel goed dat morgen niet beloofd is en heb toen, met behulp van 2 zusters, de shahaadah gelijk uitgesproken. Ik ben ze nog steeds zo dankbaar dat ze mij wilden helpen en ondersteunen in deze belangrijke stap. Ik heb de shahaadah in de avond uitgesproken en een paar uur later diezelfde nacht ben ik ineens heel erg ziek geworden, SubhanAllah (geprezen is Allah). Ondanks de hoge koorts en toestand waarin ik verkeerde, heb ik mij nog nooit zo dankbaar gevoeld tijdens het ziek zijn.

De Profeet ﷺ zei: "Geen vermoeidheid, noch ziekte, noch verdriet, noch somberheid, noch pijn, noch angst overkomt een moslim, zelfs als het een doornprik is die hij ontvangt, of Allah wist daarmee een deel van zijn zonden uit."

Ik was dankbaar omdat ik als moslim dingen ineens anders benaderde. Ziek zijn is niet zomaar ziek zijn, maar ziek zijn is een reiniging van Allah. Ineens zie je alles door een andere bril en werd mijn hele leven zoveel logischer en betekenisvoller. 

De eerste maanden als moslima verstopte ik al mijn Islamitische boeken en ging ik in het geheim bidden in mijn kamer. Ik vond het nog erg moeilijk om het aan mijn ouders te vertellen, omdat ik bang was voor hun reactie. Ik heb op een gegeven moment verteld dat ik naar Islamitische lessen ging. De reactie daarop vanuit mijn vader was samengevat meer een “aanval” naar het geloof i.p.v. interesse in wáárom ik, zijn dochter, deze interesse had. Ik at ook enkel halal vlees en was daar heel open over. Je zou denken 1+1=2, maar ondanks al deze “hints” werd mij niks gevraagd en werd het voor mijn gevoel meer stilgezwegen.