Het Verhaal van Daisy

Ik ben Daisy. Ik ben 30 jaar oud en bijna 3 jaar bekeerd naar de Islam. Ik ben opgegroeid zonder geloof, maar heb wel altijd het verlangen gehad naar God. Gedurende mijn leven heb ik me in verschillende religies verdiept, maar kon ik nooit ergens aansluiting vinden. 

Het delen van mijn verhaal is altijd een uitdaging, omdat het erg persoonlijk is en me herinnert aan een leven waar ik niet trots op ben. Erover spreken raakt me nog steeds, maar ik ben blij om te zeggen dat de wereld waar ik uit kwam zo ver verwijderd is van wat ik nu ken. 

Mijn levensstijl was er een van drugs, feesten, en het nastreven van alles wat met de onderwereld te maken had. Het was een wereld waar je je niet makkelijk uit kunt losmaken, vol met destructieve keuzes die me uiteindelijk heel diep hebben laten vallen. 

Al op jonge leeftijd raakte ik verslaafd aan drugs. Vanaf mijn 13e draaide mijn leven volledig om het gebruik ervan. Wat begon als experimenteren, mondde snel uit in een verslaving die mijn hele bestaan overnam. Drugs werd mijn eerste gedachte wanneer ik opstond en mijn laatste gedachte voordat ik ging slapen. Ik stond op met drugs en ging slapen met drugs. Het voelde alsof ik niet meer zonder kon functioneren. De behoefte om te gebruiken overheerste alles: school, familie, vrienden en elke vorm van verantwoordelijkheid. Alles stond in het teken van drugs; het verkrijgen, het gebruiken, en het constant zoeken naar de volgende dosis. 

Door mijn verslaving ging het thuis niet meer. De problemen stapelden zich op en ik werd onhandelbaar. Mijn ouders wisten niet hoe ze met me om moesten gaan en ik weigerde hulp te accepteren. Op mijn 15e verliet ik het huis. Vanaf dat moment leefde ik volledig in de greep van mijn verslaving. Ik trok op met mensen die dezelfde verslaving deelden, en samen hielden we elkaar vast in een neerwaartse spiraal. Het was een leven van wanhoop, waar elke dag draaide om geld vinden voor de volgende high. 

De drugsverslaving had niet alleen mijn lichaam maar ook mijn geest in een ijzeren greep. Ik was constant paranoïde en dacht dat iedereen tegen me was. Fysiek ging ik steeds verder achteruit: ik was broodmager, uitgeput en voelde me mentaal gebroken. Het gevoel van waardeloosheid en de constante drang om te ontsnappen aan de pijn maakte dat ik me steeds meer isoleerde van mijn familie en alles wat ooit goed was in mijn leven. De relatie met mijn ouders en mijn zusjes brokkelde volledig af. Ze probeerden me te helpen, maar ik dreef alleen maar verder weg. 

Op het dieptepunt van mijn verslaving raakte ik alles kwijt. Mijn relaties, mijn gezondheid, en zelfs mijn wil om te leven. Ik voelde me volledig verloren en zag geen uitweg meer. De druk van de levensstijl die ik leidde, met het constante gebruik van drugs en de gevaarlijke mensen om me heen, was ondraaglijk geworden. Misbruik, uitbuiting, en geweld waren dagelijkse realiteit. Ik leefde in angst, niet alleen voor de mensen in mijn omgeving, maar ook voor mezelf. Ik was mijn eigen grootste vijand geworden. Ik zat zo diep in de problemen dat ik mijn leven probeerde te nemen door een drugsoverdosis, maar deze faalde - Godzijdank. 

Op dat dieptepunt, toen alles hopeloos leek, kwam mijn zusje weer op mijn pad. Zij was al eerder bekeerd naar de Islam en had haar leven positief veranderd. Toen ze me zag in zo'n erbarmelijke staat, was ze geschokt. Ze wist dat ik hulp nodig had, en ondanks dat ik me had afgesloten van iedereen die om me gaf, bleef ze bij me. Ze begon me te vertellen over de Islam, maar ik was aanvankelijk niet geïnteresseerd. Ik had een heel negatief beeld van het geloof en dacht dat het me alleen maar zou beperken. Beelden van vrouwen met hoofddoeken en terrorisme kwamen in me op, terwijl ik me nooit echt had verdiept in wat de Islam werkelijk inhield. 

Mijn wereld draaide op dat moment om overleven, en het idee van geloof, van een hogere macht, voelde zo ver weg van alles wat ik kende. Toch, hoe meer mijn zusje sprak, hoe meer ik begon na te denken. Ik stond stil bij vragen die ik nooit eerder had gesteld. Wat was de zin van het leven? Waarom voelde ik me zo verloren? Waarom leek er geen weg uit mijn ellende te zijn? Mijn zusje me de kern van de Islam uit en op een gegeven moment begonnen haar woorden langzaam tot me door te dringen. Ze introduceerde me aan de bronnen van de Islam, waarin in zelf onderzoek kon doen, en voor het eerst vond ik antwoorden op de vragen die me achtervolgde. 

Toch kon ik mezelf niet zo makkelijk losmaken van mijn leven. De drugs en alles wat hier bij kwam kijken hadden me in een stevige greep. Zelfs als ik er afstand van zou willen nemen, zou dat nog een zware strijd zijn. Een keerpunt in mijn leven kwam toen ik, na een nieuwe periode van zelfdestructie, weer contact opnam met mijn zusje. Het was een dag dat alles fout ging: mijn rijbewijs werd afgepakt, mijn auto werd in beslag genomen en ik werd opgepakt. Ik was wanhopig, maar deze wanhoop zorgde ervoor dat ik mijn zusje vragen begon te stellen over wat ik de laatste tijd gelezen had over de Islam. Aan het einde van ons gesprek besloot ik me te bekeren tot de Islam. Dit was voor iedereen, inclusief mijzelf, een grote shock. Mijn dag begon op het politiebureau en eindigde in de moskee. 

Bij de moskee aangekomen, moest ik de shahaadah drie keer proberen uit te spreken voordat het me eindelijk lukte. Iets hield me tegen, maar uiteindelijk, met de steun van mijn zusje en een paar andere vrouwen, kon ik het eindelijk uitspreken. Toen dat gebeurde, voelde ik een enorme last van mijn schouders vallen. Het was alsof ik uit de duisternis in het licht stapte. Mijn zusje zei dat ik van kokend heet naar een koele rust ging, en de hele ruimte voelde de verandering. De Islam gaf me een perspectief dat ik nooit eerder had gezien. Het gaf me een reden om te vechten voor een nieuw leven. Ik was zo diep gevallen, maar voelde voor het eerst dat er een uitweg was. Het was alsof er een warm vuur in me ontbrandde en ik voelde ineens weer een kracht in mezelf die me omarmde. 

Na het uitspreken van de shahaadah ging alles heel snel. Binnen een maand begon ik met het dragen van bedekkende kleding. Ik had me nog nooit zo veilig gevoeld. Dit was een grote stap voor me, vooral omdat ik gewend was om me bloot te kleden in mijn oude levensstijl. Maar met elke stap die ik zette, voelde ik me steeds meer in balans. Het dragen van de hijaab (bedekking) was voor mij een daad van toewijding aan Allah, maar Hij gaf mij er zoveel meer voor terug.

Naast de religieuze betekenis, merkte ik al snel dat het dragen van de hijaab mij ook in praktische zin beschermde. Door de hijaab was ik minder goed herkenbaar voor mensen uit mijn oude leven. Het gebeurde weleens dat ik hen op straat tegenkwam en mijn hart begon te racen van angst, paniek en zweet op mijn voorhoofd. Maar tot mijn verbazing herkenden ze me niet meer. De hijaab was als een bescherming van Allah, een manier waarop Hij me letterlijk en figuurlijk afschermde van mijn verleden. 

Ik deed een smeekbede aan Allah om al het slechte achter mij te laten en enkel hetgeen dat goedheid in mijn leven zou brengen, te behouden. Als antwoord op deze smeekbede zorgde Allah ervoor dat veel mensen uit mijn leven verdwenen. Vrienden bleken geen echte vrienden meer te zijn. Binnen een week verloor ik zowel mijn woning als mijn auto. Dit was voor mij het teken dat het tijd was om een volledig nieuw bestaan op te bouwen. En dat deed ik. Ik begon de gebeden te leren en richtte mijn leven op een compleet nieuwe manier in, met toewijding aan Allah en eeuwige dankbaarheid voor de nieuwe kansen die Hij me had gegeven. 

Mijn relatie met mijn familie, vooral met mijn moeder en zusje, werden weer sterker. Voor hen was het een opluchting dat ik weer in hun leven was, en dat ik eindelijk de weg naar herstel had gevonden. Na jaren van God los te zijn geweest en geen contact te hebben met mijn naasten, heeft Allah mij herenigd met mijn familie en me de liefdevolle, respectvolle vrouw gemaakt waarvan ik altijd wist dat ik die ergens diep in me zat. Ik ben een dochter, een zus en een tante die weer met beide benen op de grond staat. 

Dankzij de Genade van Allah ben ik vrijgekomen van mijn destructieve leven. De weg is niet altijd gemakkelijk, maar ik weet dat alles een reden heeft. Ik hoop dat mijn verhaal andere zusters kan inspireren. Allah is Groot, en de Islam is het ware geloof. Het heeft zoveel wonderen in mijn leven gebracht. Alhamdoelillaah, ik ben dankbaar voor elke stap op mijn pad. 

Laa ilaaha ill-Allaah 🤍. 

Weet dat het nooit te laat is. Er is altijd een uitweg, hoe diep je ook in de problemen zit, en Allah is altijd bereid je te helpen. Het enige wat je hoeft te doen, is je tot Hem te keren, en dan staan er wonderen op je te wachten. Zoals Allah in de Quran zegt (interpretatie van de betekenis):