Ik ben Bojana, 21 jaar oud, en bekeerde me tot de Islam op 28 augustus 2022. Voor mijn bekering was ik altijd onderweg, zelden thuis te vinden. Ik leefde een uitbundig leven vol harde muziek, eindeloze feestjes en een gedurfde kledingstijl. Ik dacht dat dit me gelukkig zou maken, maar diep van binnen wist ik dat het niet meer was dan een vluchtige afleiding van de werkelijkheid waaraan ik wilde ontsnappen.

Ik was niet gelukkig en zocht vervulling in dingen die me juist leeg en onvervuld achterlieten. Ik was altijd op zoek naar iets dat die leegte zou opvullen. Toen de coronapandemie uitbrak, vielen veel van deze bezigheden weg, waardoor ik meer naar binnen keerde en echt stil moest staan bij mezelf.

Ik had vrienden die moslim waren en ondanks de beperkingen van de pandemie weinig moeite leken te ervaren, omdat ze zich op de Ramadan richtten. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid en ik begon me af te vragen: "Waarom vasten moslims eigenlijk?" Mijn vrienden probeerden te antwoorden, maar hun uitleg voelde te oppervlakkig. Dus besloot ik op onderzoek uit te gaan en bestelde boeken over de Islam om zelf antwoorden te vinden. Al na de eerste bladzijde die ik las, voelde ik een diepe verbondenheid en wist ik dat ik me uiteindelijk zou gaan bekeren. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik voelde het gewoon; een rust en een zekerheid die ik niet kon verklaren.

Toch duurde het nog ongeveer twee jaar van zelfstudie voordat ik mijn shahaadah (geloofsgetuigenis) uitsprak. Ik wilde zoveel mogelijk begrijpen voordat ik deze belangrijke stap zette. In de Ramadan van 2022 ging ik voor het eerst naar de moskee om de speciale taraweeh-gebeden bij te wonen, waarin veel Quran wordt gereciteerd. Elke avond van die maand voelde ik me intens gelukkig en verbonden. Op de laatste avond, overweldigd door het besef dat ik dit niet wilde verliezen, gaf ik me volledig over aan Allah. Tijdens het gebed moest ik opeens huilen. Van begin tot eind stroomden de tranen over mijn wangen. Het was alsof al het opgehoopte verdriet mijn lichaam verliet. 

Ik was me totaal niet bewust van mijn omgeving en na afloop merkte ik pas dat er veel dames om me heen waren die mijn emotie hadden opgemerkt en vervolgens heel veel steun boden. Ik ben hen tot de dag van vandaag diep dankbaar voor de geruststelling die ze me gaven. Ik sprak met hen over de Islam en de gevoelens die me tot dit punt hadden bracht. Zij gaven mij op hun beurt adviezen, vertelde wat de Islam voor hun betekende en stelden mij vragen, waarvan er één specifiek bleef hangen: "Wat als je morgen niet meer wakker wordt?"

De gedachte dat ik misschien de volgende dag niet zou ontwaken en dan geen moslim zou zijn, bracht een diepe angst in me naar boven. Ik dacht: “Als ik sterf, dan wil ik sterven als moslim. Als iemand die verbonden is met Allah.” Daarom sprak ik de volgende dag mijn shahaadah (geloofsgetuigenis) uit.

Sinds mijn bekering ervaar ik een vrede die ik nooit eerder heb gevoeld. Waar ik vroeger nooit echte rust kon vinden, noch in dingen, noch in mensen, noch in mezelf, heeft de Islam mij nu een rust gegeven die niemand mij kan ontnemen. En alhoewel dit voor sommigen misschien onvoorstelbaar is, is de Islam werkelijk het mooiste geschenk wat ik ooit heb mogen ontvangen.