Ik ben Antonia. Ik ben 23 jaar oud en 1,5 jaar geleden bekeerd tot de Islam. Mijn familie is katholiek, maar mijn moeder was nooit echt gelovig. Als kind herinner ik me dat ze soms een gebed uitsprak voordat ik ging slapen, maar dit hield al snel op. We spraken thuis nooit over God, gingen niet naar de kerk, en vierden kerst meer uit gewoonte dan uit religie. Ik groeide eigenlijk op zonder religie, omringd door mensen die vooral agnost of atheïst waren.

Op de middelbare school kwam ik voor het eerst in contact met moslimjongeren. Ik raakte bevriend met een Marokkaans meisje dat moslim was. Hoewel ik niet veel wist over haar geloof, zag ik hoe ze tijdens de Ramadan vastte en altijd gastvrij, gul en vriendelijk was. Later, naarmate ik ouder werd, ontmoette ik vaker moslims. Ze waren niet altijd praktiserend, maar ik herkende diezelfde gastvrijheid en het vasten tijdens de Ramadan. 

Toen ik 18 was, zat ik op een punt in mijn leven waar ik niet meer wist wat ik aan het doen was. Ik had een moeilijke tijd achter de rug en kon geen duidelijke toekomst voor mezelf zien. Dit bracht me ertoe na te denken over het doel van mijn bestaan: is er niet meer dan dit? En bestaat er misschien een Schepper? 

Met deze vragen begon ik de Islam te onderzoeken. Ik merkte al snel dat de Islam veel logischer en rationeler was dan ik had verwacht, en dat trok me enorm aan. Ik begon in te zien dat de islamitische leefwijze niet alleen logisch, maar ook gezond was. Mijn eigen verleden, waarin ik niet altijd op de beste manier had geleefd, liet me begrijpen waarom bepaalde dingen in de Islam niet zijn toegestaan. Ik had de gevolgen ervaren van een leven zonder grenzen en zag nu duidelijk in waarom de Islam deze grenzen stelt.

Waar sommige mensen de voorschriften van de Islam misschien zien als een beperking, ervaar ik dat totaal anders. Een mens heeft juist regels nodig. Zonder regels kan iemand volledig de controle verliezen, zoals ik zelf ook heb ervaren. De voorschriften van de Islam vond ik daarom heel logisch.

Overal om ons heen zijn regels en voorschriften. Als we op straat lopen, zijn er verkeersregels waaraan we ons moeten houden, omdat anders complete chaos en gevaar ontstaat. Ook op de werkvloer zijn er regels: we moeten op tijd komen en ons werk doen zoals van ons wordt verwacht, anders functioneert het bedrijf niet goed. Denk bijvoorbeeld ook aan sport. Zonder regels zou een wedstrijd in complete chaos eindigen, met spelers die zomaar hun gang gaan, zonder respect voor de tegenstander of de regels van het spel.

In elk aspect van het leven accepteren we dat er regels nodig zijn om orde te bewaren en chaos of schade te voorkomen. Waarom zou dit dan niet gelden voor het leven zelf? Het is toch veel logischer dat we niet zomaar kunnen doen wat we willen, maar ons moeten houden aan voorschriften om zowel onszelf als anderen geen kwaad te doen? De voorschriften van de Islam zorgen juist voor bescherming en balans in het leven. 

Toch kwam ik af en toe ook dingen tegen in de islam die ik niet meteen begreep. Dan nam ik er even afstand van. Maar telkens vond ik video's of boeken die die onderwerpen in hun juiste context uitlegden, en ontdekte ik dat mijn visie vaak te maken had met misverstanden of een gebrek aan kennis. Zo bleef ik drie jaar lang, met tussenpozen, leren over de Islam. 

Op een gegeven moment begon ik me te verdiepen in het leven van de Profeet ﷺ. Zijn karakter en daden overtuigden me ervan dat hij echt een Profeet moest zijn. Hij deed niets voor eigen gewin en nam juist afstand van wereldse zaken. Waarom zou hij dat doen als hij niet werkelijk door Allah was gezonden om de mensen te waarschuwen? Dit besef maakte me ervan overtuigd dat de Islam de waarheid moest zijn.

Ondanks mijn groeiende overtuiging leefde ik een tijdlang zonder er echt iets mee te doen. Ik was wel overtuigd dat de Islam de waarheid was, maar hield het voor mezelf op de achtergrond. Tot ik de hijab (bedekking) ging onderzoeken. Ik keek met bewondering naar vrouwen die hem droegen, maar dacht altijd dat ik nooit zo kon zijn of dat ik niet 'goed genoeg' was. Ik zag de hijab als een grote eer voor degene die hem droeg en had het gevoel dat ik er nog niet aan voldeed om ook die eer te verkrijgen. Toch bestelde ik stiekem een hijab om thuis uit te proberen. Toen ik hem eenmaal droeg, voelde het verrassend goed. 

Vlak voor Ramadan 2023 besloot ik om mee te vasten, niet om Allah tevreden te stellen, maar gewoon om te zien of ik het kon. Op de eerste dag van de Ramadan voelde ik ineens een sterk verlangen om de hijab ook buiten te dragen. Ik twijfelde even, bang voor de reactie. Met trillende handen en een nerveus lachje ging ik met mijn hijab naar buiten, naar de winkel waar ik eerder werkte. 

Mijn oud-collega's keken verbaasd, want ze wisten niet eens dat ik geïnteresseerd was in de Islam. Eén van hen, zelf moslim, vertelde me over een etentje die in de moskee werd georganiseerd en stelde voor om samen te gaan. Vanaf dat moment begon het balletje te rollen, al hield ik mezelf nog tegen om echt te bekeren. Ik dacht dat ik eerst bepaalde dingen moest verbeteren voordat ik die stap kon zetten, zonder te beseffen dat ik juist die stap nodig had om dichter tot Allah te komen. Na veel wikken en wegen, en mezelf onnodig in de weg te staan, besloot ik kort na het etentje toch om de stap te zetten. En alhamdoelillaah (alle lof zij Allah), het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen.

De overgang was in het begin wel lastig. Iedereen in mijn omgeving had vragen of een mening, en vooral mijn moeder had het er moeilijk mee. Niet omdat ze iets tegen de Islam had, maar omdat ze haar mening baseerde op wat de media liet zien. In het begin maakte ze zich vooral zorgen om mij, maar dankzij Allah zijn we daar samen uitgekomen door communicatie, liefde en begrip. Nu ziet ze dat ik er alleen maar beter van ben geworden, en dat brengt haar ook rust.

Wat bijzonder is aan mijn verhaal, is dat ik begon met het dragen van de hijab nog voordat ik de shahaadah had uitgesproken. Hoewel ik formeel nog geen moslim was, herkenden mensen me als moslim, wat leidde tot gesprekken over de Islam. Deze gesprekken gaven me het laatste zetje dat ik nodig had om de volgende stap te zetten. Het dragen van de hijab bleek de aanmoediging te zijn die ik nodig had. Allah heeft me, door middel van de hijab, ondersteund en geholpen om de laatste stappen op mijn pad te zetten. Het voelde als een directe leiding, alsof Hij me gaf wat ik nodig had op precies het juiste moment.

Toen ik de hijab eenmaal die eerste keer droeg, voelde het zo goed dat ik hem niet meer wilde afdoen. Hoewel ik niemand zou aanraden om het in deze volgorde te doen, heb ik geleerd dat alles precies verloopt zoals Allah het heeft bepaald. Door het dragen van de hijab ontmoette ik mensen met wie ik anders nooit over de Islam zou hebben gesproken. Voor mij was dit een teken van Allah, een uitnodiging om nu echt de stap naar bekering te zetten. Ik had één stap gezet naar Allah en voelde gelijk dat Allah daarmee meerdere stappen naar mij had gezet. Na mijn bekering kwam ik een hadith Qudsie tegen, die me altijd een warm gevoel heeft gegeven, omdat ik dit ervaren heb in de praktijk: