Tijdens mijn tienerjaren verloor ik mijn connectie met het geloof en bezocht ik de kerk niet meer. Mijn leven draaide om feesten en het maken van verkeerde keuzes. Ik voelde me vaak verdwaald zonder precies te weten waarom. Dit veranderde toen ik een hechte vriendschap ontwikkelde met een Marokkaans meisje. Hoewel zij niet veel aan haar geloof deed, raakte ik toch bekend met enkele aspecten van de islam. Aanvankelijk stuitte elke poging van haar om me meer over de islam te vertellen op weerstand. Ik beschouwde mezelf als christen, maar besefte op een gegeven moment dat ik zelfs het gebed 'Onze Vader' niet meer kon opzeggen.

Op een avond zag ik mijn vriendin bidden en werd ik overmand door schuldgevoelens. Ik voelde dat ik God niets terug gaf voor alles wat Hij mij had gegeven. Dit bracht me ertoe om serieus na te denken over mijn geloof. Ik besloot meer te leren over verschillende religies, waaronder het christendom en de islam. Al snel trok de islam mijn volledige aandacht. Ik las veel over de islam en begon onbewust islamitische regels en gebruiken toe te passen in mijn leven. Dit voelde natuurlijk en gaf me rust en een gevoel van richting.

Na ongeveer drie maanden besefte ik dat ik eigenlijk al moslim was geworden. Ik hield me aan veel islamitische regels en had het gebed geleerd en verrichtte dit ook regelmatig. Vlak voor de ramadan besloot ik officieel de shaahadah (de islamitische geloofsgetuigenis) uit te spreken om als moslim de vastenperiode in te gaan.

Het vertellen aan mijn ouders was een uitdaging. Mijn moeder reageerde boos en teleurgesteld toen ze erachter kwam. Ze vond dat ik 'gewoon een goede christen' moest worden. De ramadan mocht ik niet thuis vieren, dus verbleef ik een maand bij mijn Marokkaanse vriendin. Gedurende anderhalf jaar bad ik stiekem op mijn kamer en waren er vaak confrontaties met mijn ouders. Uiteindelijk besloot ik op mezelf te gaan wonen en begon ik de hijab (bedekking) te dragen. Ook dit leidde tot spanningen, maar ik schreef mijn ouders een brief om het uit te leggen.

Na verloop van tijd kwam er meer acceptatie van mijn ouders, hoewel mijn moeder tot haar dood moeite bleef houden met mijn keuze. Ze vroeg me zelfs mijn hoofddoek af te doen bij haar uitvaart, wat ik weigerde. Mijn vader was altijd milder en heeft nu goed contact met mij. Ondanks de moeilijkheden besefte mijn ouders na jaren dat mijn bekering geen fase was en dat ik er geen spijt van had. Dit maakte ze minder fel in hun omgang met mij.

Hoewel de weg moeilijk was, voel ik nog steeds dat mijn bekering tot de islam de beste keuze is die ik ooit heb gemaakt. Alhamdoelilah (alle lof aan God). Inmiddels heb ik zelf een gezin met vijf kinderen en een hele lieve man. We vormen samen een hecht islamitisch gezin, en elke dag voel ik een diepe dankbaarheid voor het pad dat ik heb gekozen. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar de vrede en vreugde die ik nu ervaar in ons gezinsleven, bevestigen dat alle uitdagingen het waard waren. Elke dag, als ik zie hoe mijn kinderen opgroeien met sterke waarden en een liefdevol geloof, weet ik dat ik thuis ben gekomen.