Ik ben Sarah. Ik ben bijna 43 jaar oud en 22 jaar geleden bekeerde ik me tot de Islam. Ik ben heel beschermend opgegroeid in een klein dorp, zonder geloof of religieuze invloeden. In mijn omgeving hoorde ik nooit iets over het geloof en voor een groot deel van mijn leven had ik eigenlijk ook geen idee wat 'geloven' inhield. Ik kende geen gelovigen en leefde in een tijd zonder mobiele telefoons en internet, dus kwam nooit in aanraking met godsdienst. 

Ik wist vrij weinig van de wereld. Alles wat ik wist kwam voort vanuit mijn opvoeding, de bibliotheek of het nieuws via de televisie. Door mijn beschermende opvoeding kende ik eigenlijk geen kwaad en wist ik oprecht niet dat er ook slechte dingen in de wereld gebeurde. Ik zag op het nieuws weleens iets voorbijkomen wat niet fijn was, maar in mijn hoofd was dit meer als een film dan als de realiteit. Ik besefte niet dat mensen écht zo konden zijn. 

Dit veranderde toen ik buiten ons dorp naar de middelbare school ging. Daar kwam ik voor het eerst echt in aanraking met de buitenwereld en zag ik hoe mensen met elkaar omgingen. Het was een harde confrontatie voor mij. Waar ik in mijn beschermende omgeving altijd dacht dat mensen goed voor elkaar zouden zorgen, zag ik nu het tegenovergestelde: pesten, geroddel, respectloos gedrag en zelfs onrechtvaardigheid - soms ook vanuit docenten, oftewel de volwassenen. Het was alsof mijn onschuldige kijk op de wereld werd verbrijzeld. 

Dit alles maakte me diep ongelukkig. Ik voelde me ineens een vreemde in mijn eigen omgeving, alsof ik nergens bij hoorde. Het gedrag dat ik waarnam, klopte voor mijn gevoel niet met hoe we zouden moeten leven, en ik raakte steeds meer in de war. Waarom behandelen mensen elkaar zo? Waarom lijkt het alsof goedheid en rechtvaardigheid niet vanzelfsprekend zijn?

Deze realisatie dat het kwaad wel degelijk bestond, bracht een leegte in me naar boven. Ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan en het liet me met een gevoel van zinloosheid achter. Dat zorgde ervoor dat ik steeds dieper begon na te denken over de zin van het leven, de dood en het doel van ons bestaan. Het was een periode waarin ik me steeds meer verloor in deze gedachten en het gevoel kreeg dat ik de antwoorden nergens kon vinden. 

Dit ging een aantal jaar zo door, tot ik op mijn achttiende begon met werken. Daar ontmoette ik een collega die geloofde. Ze was geen moslim, maar had wel een sterk geloof en dit fascineerde me enorm. Ze was de eerste persoon in mijn leven die geloofde in iets dat groter was dan onszelf. Dit plantte een zaadje in mijn hart. 

Niet lang daarna ontmoette ik mijn huidige man, die op dat moment ook bezig was met zijn geloof. Zijn rust en overtuiging trokken me enorm aan. Hij leek een diepere betekenis in het leven te vinden die ik tot dan toe had gemist. Waar ik worstelde met vragen en onzekerheden, leek hij antwoorden en richting te hebben gevonden. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid en inspireerde me om meer in zijn geloof te verdiepen. Ik begon hem vragen te stellen, vragen die ik al jarenlang met me meedroeg en die me altijd hadden achtervolgd: Wat gebeurt er na de dood? Waarom zijn we hier op aarde? Hoe moeten we op de juiste manier omgaan met andere mensen? Wat is het doel van ons bestaan? 

Tot mijn verbazing vond ik in de Islam antwoorden op elke vraag die ik had. De Islam bood niet alleen duidelijke richtlijnen, maar gaven ook diepzinnige inzichten die me hielpen de wereld en mijn plaats daarin te begrijpen. Ik kreeg eindelijk helderheid over dingen waar ik me eerder zo verloren in voelde. De ideeën van rechtvaardigheid, mededogen, en het grote doel van het leven spraken me enorm aan. Elk puzzelstukje dat ik jarenlang had gemist, viel op zijn plek.